ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΜΑΞΙΜΟΥ
 
ΤΟΥ ΣΧΟΛΑΡΧΟΥ ΜΑΣ

Ὑπό  Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων Δημητρίου 

          Τήν νεότητα παιδαγώγησον!

          Εἶναι ἡ πρός Χριστόν ἱκεσία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Τοῦ μεγάλου αὐτοῦ παιδαγωγοῦ ψυχῶν, Ἁγίου Ἱεράρχου καί Ἐκκλησιαστικοῦ Πατρός. Τοῦ «τά ἤθη τῶν ἀνθρώπων κατακοσμήσαντος» διά τοῦ μεγαλείου τῆς ψυχῆς, τῆς ἱερότητος τῆς ζωῆς καί τῆς θεοπνεύστου σοφίας του.

          Τήν ἱκεσία αὐτή ἐπαναλαμβάνουμε καί ὅλοι οἱ λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας  καί οἰκονόμοι τῆς χάριτος ἐν βιώσει τοῦ ἱεροῦ χρέους μας ἔναντι τῆς ἐπιβαλλομένης κατά Χριστόν ἀγωγῆς τῶν νέων γενεῶν, πού ἀενάως ἀκολουθοῦν τάς προγενεστέρας.

          Τήν δυσχερῆ καί θυσιαστική προσπάθεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ χρέους ἐν τῇ πράξει,  ἡ δική μου γενεά τήν ἔννοιωσε, κατά τό ἡλικιακῶς δυνατόν,  εἰς τούς κόλπους τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς μας Σχολῆς τῆς Χάλκης  (1968-1971)  καί ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σχολάρχου της.

          Γι' αὐτό καί δέν ἔπαυσα ποτέ νά πιστεύω ὅτι ὑπῆρξε ἐλεημένη  ἀπό Θεοῦ ἡ γενεά μας, ἡ ὁποία εὐτύχησε κατά τά εὐαίσθητα  χρόνια  τῆς  ὕστερης ἐφηβείας της,  νά ἔχῃ μέσα σ' ἕνα κλειστό περιβάλλον ὁριοθετημένης καθημερινότητος, τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Σταυρουπόλεως Μάξιμο Ρεπανέλλη  Σχολάρχη της στήν Χάλκη.

          Τήν 28η Αὐγούστου 1994, ἡμέρα Κυριακή, κατά τιμητική ἀνάθεσι τῆς Ἐκκλησίας, εἶχα τήν εὐκαιρία νά ὁμιλήσω βιωματικά γιά τήν Σχολή μας, εἰς τά πλαίσια τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 150ετηρίδος της, στήν Ἑλληνική  Τηλεόρασι ΕΡΤ-1, καί μάλιστα στήν λίαν  ἐπιμελημένη ἐκπομπή «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ» τῆς περιόδου ἐκείνης, τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου (Ἀρχιμαδρίτου τότε). Κατ'αὐτήν, διετράνωσα τό κυρίαρχο βίωμα  τῆς ψυχῆς μου γιά τήν πονεμένη Σχολή μας. Εἶπα, ὅτι ἦταν μιά τριπλή στέγη πνευματικῆς ὠφελείας γιά μᾶς. Ἦταν Ἐκκλησία, σχολεῖο  καί σπίτι μαζί. Κατά συνέπειαν, ὁ πρῶτος ὑπεύθυνος γιά τήν ἁρμονική λειτουργία τῆς τριθεσμικῆς αὐτῆς ἰδιαιτερότητός της ἦταν ὁ Σχολάρχης. Ὁ Σχολάρχης ὡς Ἱεράρχης καί Ἡγούμενος, ὡς Διευθυντής καί Διδάσκαλος καί ἀσφαλῶς ὡς Πνευματικός Πατέρας ὅλων μας.

          Εἰς τό σημεῖο αὐτό νά ὑπενθυμίσω ὅτι  μετά παρέλευσιν τριάντα ἐτῶν ἀπό τῆς ἀπροσδοκήτου ἐκδημίας του (4 Ἰανουαρίου 1991) ἤδη ἐλέχθησαν καί ἐγράφησαν ἀπό πλειάδα διαπρεπῶν συναδέλφων καί μαθητῶν του, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Πατριάρχην μας, περιωπῆς λόγοι δικαίου καί εὐγνώμονος ἐπαίνου, εἰς προβολήν ἐν πλάτει  τῆς ὅλης διαδρομῆς καί τῆς μεγάλης ἐκκλησιαστικῆς καί ἐκπαιδευτικῆς προσφορᾶς του. Γι' αὐτό καί δέν θά προβῶ σέ ἐπαναλήψεις. Θά χαράξω μόνον ὀλίγιστα  λόγια εἰς μνήμην του, ὡς γονυκλινῆ κατάθεσι πενιχροῦ ἄνθους  στόν καινούργιο τάφο του  στήν ἱστορική γῆ τοῦ Βαλουκλῆ.

          Ὁ Σχολάρχης, ὑπῆρξεν Ἱεράρχης σεβασμίας καί ἀρχοντικῆς Ἀρχιερατικῆς παραστάσεως, τήν ὁποίαν διήνθιζαν ἡ εὐμορφία του καί ἡ καλλιφωνία του. Περισσότερον ὅμως ἀνθισμένη ἦταν ἡ ψυχή του, ὁ καλλιεργημένος ἐσωτερικός κόσμος του, ὁ καθ' ἡμέραν δροσιζόμενος ἀπό τίς εὐαγγελικές προτρεπτικές ἀλήθειες καί τήν φιλοσοφική τους ἐπεξεργασία. Ἡ βαθειά πίστις, ἡ πρᾳότης, ἡ ὑποδειγματική ἐγκράτεια, ἡ ἀμνησικακία, ἡ ἀφιλονικία, ἡ βαθύτης καί εὐστροφία τῆς σκέψεως καί ἀντιλήψεως, ἡ ἐμπιστοσύνη πού ἐνέπνεε, ἡ αὐθεντική  εὐγένεια, τό ἐλεγχόμενο χιοῦμορ καί ἠ σπάνια ψυχραιμία του, ἀποτελοῦσαν τόν ἐγνωσμένο ἀνθόκηπο τῆς ψυχῆς του.

           Οἱ ἀρετές καί τά ἰδιαίτερα αὐτά γνωρίσματα τῆς προσωπικότητός του  εἶχαν χαρισματικό ὑπόβαθρο καί τόν καθιστοῦσαν  ἀναμφιβόλως ἐπιβλητικό ἀλλά καί εὔχαρι. Τό διαισθανόταν αὐτό ὁ ἀναστρεφόμενος μαζί του, παρατηρῶντας καί τό λεγόμενο «μέτρον» κατά τήν ἱεροπρεπῆ χρῆσι καί τήν προβολή τους. Τό «μέτρον» αὐτό, ἡ Πατερική ὁρολογία τό ὀνομάζει πνευματική διάκρισι.

           Πολύ εὔστοχος ἐν προκειμένῳ ὑπῆρξεν ὁ χαρακτηρισμός,  πού τοῦ ἀπεδόθη κατά τίς ἡμέρες τῆς ἐκδημίας του,  ἀπό ἀνώνυμο ὑμνητή τῶν χαρισμάτων καί ἀρετῶν του (Ὀμογενειακή ἐφημερίς «Ἀπογευματινή», 8ης Ἰανουαρίου 1991):  Ἐγράφη γι' αὐτόν ὅτι «τά πάντα του ἦταν πηγαῖα ἀλλά καί λελογισμένα, ὑποτεταγμένα εἰς μίαν ἠθικήν ἐποπτείαν»! Αὐτή ἡ ἀλήθεια τόν καθιστοῦσε διαφέροντα καί διακρινόμενο.

***

          Ὁ Σχολάρχης εἰς τόν κάθε νεοεισερχόμενο μαθητή, ἀπό τήν πρώτη του ἐμφάνισι στήν Σχολή, ἔδινε τό στίγμα τοῦ πρώτου της, τοῦ Ἡγουμένου ἐν αὐτῇ. Καί τό ἔδινε κυρίως  μέ τήν ἐκκλησιαστικότητά του. Τό πρῶτο κτύπημα τῆς καμπάνας τόν εὕρισκε στό κέντρο τῶν δύο κιόνων τοῦ κεντρικοῦ προαυλίου χώρου γιά νά ἀναμένῃ ὅλους τούς ἔμπροσθέν του διερχομένους μαθητάς μέ προορισμό τόν Ναό. Ἦταν ὁ πρῶτος ὅλων τῶν Ὄρθρων καί τῶν Ἑσπερινῶν καί τῶν Θ. Λειτουργιῶν συνόλης τῆς μακρᾶς μεταμαθητικῆς ζωῆς του  ὑπό τήν στέγη τῆς προσφιλοῦς Σχολῆς (1951-1991), καί ἀσφαλῶς ὄχι μόνον τῶν πανηγυρικῶν ἡμερῶν της.

          Κατά δέ τήν μακρά περίοδο τῆς ἐν γένει σιωπῆς της ἐκ τῆς ἀναστολῆς τῆς λειτουργίας της, συνέχισε τήν μοναχική  του προσευχητική παρουσία  στό ναΰδριο τῆς Ἁγίας Τριάδος μέ ἕνα ἱερέα ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ.

          Ἡ Λειτουργική καί μυστηριακή του ζωή καθ' ὅλη τήν μακρά παρουσία του ἐντός τῶν κόλπων τῆς Τροφοῦ Σχολῆς, δέν ἐντυπωσίαζε μόνον, ἀλλά προβλημάτιζε καί ἀθορύβως παιδαγωγοῦσε τόν κάθε νέο ἱεροσπουδαστή, καί ὄχι μόνον. Εἰς αὐτήν του, λοιπόν, τήν ὑποδειγματική πνευματική ζωή ὀφείλεται, σύν ἄλλοις,  καί ἡ σταδιακή μύησις τῶν νέων εἰς τά νάματα τῆς πίστεως καί τήν ζωήν τῆς  Ἐκκλησίας.

          Ἀκόμη, ἡ ἐκκλησιαστικότης τοῦ ἀνδρός, σέ συνδυασμό μέ τήν κατά Χριστόν ἐμπλουτισμένη ψυχή του γοήτευε, θά ἔλεγα, τόν κάθε συνομιλητή του πού τήν διέκρινε. Ἰδιαιτέρως ὅμως οἱ μαθηταί, κατά τήν ὁμαδική ἤ καί κατ' ἰδίαν ἐπικοινωνία τους μαζί του μειζόνως εἰσέπρατταν τήν αὔρα  τῆς οἰκοδομούσης αὐτούς ἀνυποκρίτου παρεμβάσεώς του εἰς τά κατ'αὐτούς. Ἦταν γι'αὐτούς πρότυπο Ἱεράρχου, Διδασκάλου καί παιδαγωγοῦ. Ἕνα πρότυπο προβολῆς πνευματικῶν ἀξιῶν  καί ὑγιοῦς ἐκκλησιαστικῆς μαρτυρίας. Οἱ χάρες αὐτές προκαλοῦσαν συγκίνησι καί ἐγκαύχησι στό εἶναι τῶν μαθητῶν, ὡς μελλοντικῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας.

          Κατά τήν άξιακῶς πτωχή καί ἄτυχη σημερινή ἐποχή τῆς ἐλλείψεως  ἐν πολλοῖς τῶν πνευματικῶν καί ἠθικῶν προτύπων ἡ ἀπουσία ἐκκλησιαστικῶν μορφῶν, ὅπως αὐτή τοῦ Σταυρουπόλεως Μαξίμου, τοῦ πεφιλημένου Σχολάρχου μας, δημιουργεῖ θλίψι.

          Ὁ Σχολάρχης ἀγαποῦσε βαθειά τήν ἀποστολή του καί τόν ἱερό χῶρο ἀπό τόν ὁποῖο τήν ἀσκοῦσε. Τό ἐξέφρασε αὐτό μέ ἀπόλυτο τρόπο κατά τήν εἰς Ἀρχιερέα χειροτονίαν του στό Φανάρι (26 Φεβρουρίου 1961): «Οὐδέν  καί οὐδένα ἐν τῷ κόσμῳ ἠγάπησα περισσότερον τῆς Τροφοῦ Σχολῆς»!

          Γι΄ αὐτό καί τήν ὑπηρέτησε κατά κυριολεξίαν θυσιαστικά καί αὐτήν καί τήν Μητέρα Ἐκκλησία.

          Γι' αύτό καί τόν ἀξίωσε ὁ Θεός, ἡ τελευταία ἔξοδός του  ἀπό τήν Σχολή, πρίν τριάντα χρόνια σάν σήμερα (4 Ἰανουαρίου 1991), νά εἶναι καί ἡ ἐξόδιος τῆς ζωῆς του.

          Αἰωνία σου ἡ μνήμη, σεβαστέ ἅγιε Σχολάρχα!

Του Μιχαήλ Αναστασιάδη, Ιεροψάλτη - Καθηγητή

     Οι εκκλησιές στα Πριγκηπόννησα μοσχοβολούν λιβάνι και μελισσοκέρι. Κάθε φορά που μπαίνει κανείς στους ιερούς ναούς οσφραίνεται το θυμίαμα και νιώθει τη ζέση του Χριστού και της κοινότητας. Αυτό συμβαίνει όλο το χρόνο αλλά την περίοδο του δωδεκαημέρου σίγουρα είναι πιο έντονο.

 Το φετινό δωδεκαήμερο δεν έμοιαζε με κανένα από όσα προηγήθηκαν. Οι άνθρωποι ακολουθώντας υγειονομικές οδηγίες έμειναν στα σπίτια τους και οι Κυριακές μας εδώ  και λίγο καιρό είναι διαφορετικές, καθώς οι «δι᾽ εὐλόγους αἰτίας ἀπολειφθέντες» αδελφοί είναι αρκετοί. Όμως είναι τέτοια η εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία, που οι απόντες είναι βέβαιοι ότι τα ονόματά τους μνημονεύονται, και οι παρόντες περιμένουν τη στιγμή που στην ευχαριστιακή σύναξη θα είμαστε πάλι όλοι μαζί.

Οι ψάλτες και οι καμπάνες της Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων δεν σιωπούν. «Ἐτοιμάζου Βηθλεέμ»· Παραμονή Χριστουγέννων η Ακολουθία του Όρθρου, των Μεγάλων Ωρών, ο Εσπερινός και η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου στην Παναγία της Πριγκήπου, με τον δεσπότη μας, Γέροντα Μητροπολίτη Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριο, να χοροστατεί. Αναγιγνώσκει εκφραστικά  «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν». Οι ψαλμικές αντιφωνίες «Ἀνέτειλας Χριστὲ ἐκ Παρθένου, νοητὲ Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης» πανηγυρικά κατακλείουν την προφητεία. Και εκεί συνειδητοποιείς πόσο πολύ ο κόσμος τον περίμενε τον Σωτήρα και πόσο πολύ τον έχει ανάγκη σε κάθε εποχή, να φροντίζει την πλάση και το πλάσμα του.

Ανήμερα Χριστούγεννα η κοινότητα μετέχει στο κοινό ποτήριο και είναι μεγάλη ανακούφιση η Πατριαρχική Απόδειξη, που υπογραμμίζει εμφατικά ότι ο χριστιανοπρεπής εορτασμός της μεγάλης αυτής δεσποτικής εορτής αποτελεί πράξη αντίστασης στην εκκοσμίκευση της ζωής και στον παμφάγο καταναλωτισμό. Ο Γέρων Μητροπολίτης μας μετά τη Θεία Λειτουργία υποδέχεται το εκκλησίασμα στην αίθουσα της μητροπόλεως. Εκεί μερίμνη της διδασκάλισσας, κ. Αγνής Νικολαΐδου οι μαθητές του Σχολείου της Πριγκήπου ερμηνεύουν τα κάλαντα και παίρνουν την ευχή  και τα δώρα του ποιμενάρχου μας.

Την παραμονή της εορτής ο Γέρων Μητροπολίτης μας βρίσκεται στη νήσο Χάλκη, για να τελέσει εκεί την ακολουθία των Ωρών και του Εσπερινού με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Ακολουθεί η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού και  εν Χάλκη Χριστιανοί αντλούν «ὕδωρ ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου».

Την κυριώνυμο ημέρα των Φώτων η Θεία Λειτουργία τελείται πανηγυρικά στον Ιερό Μητροπολιτικό ναό Αγίου Δημητρίου Πριγκήπου. Μετά την ακολουθία εν πομπή το εκκλησίασμα, οι επιτροπές των νησιών αλλά και οι πολιτικοί άρχοντες μεταβαίνουν στην προκυμαία. Η εικόνα είναι εντυπωσιακή. Πλήθος κόσμου που έχει κατακλύσει όλο το μήκος της ακτής αναμένει τη ρίψη του σταυρού στα ύδατα. Βλέπω ­εκτός από το εκκλησίασμα­ ανθρώπους που κατευθύνουν τα βήματά τους στην προκυμαία υπακούοντας σε μια συνειδητή ή ασυνείδητη μνήμη. Κάτι μου εμπνέει τη βεβαιότητα ότι οι γιορτές δημιουργούν στον λαό συνδέσμους, δίνουν αφορμές συναντήσεων και κοινής χαράς. Και ασφαλώς η ευλογία των υδάτων γίνεται για όλους. Βαθιά στον χρόνο είναι ριζωμένη η βεβαιωμένη πίστη ότι ο Θεός που συντρίβει τας κεφαλάς των εμφωλευόντων βυθίων δρακόντων χαρίζει με τον αγιασμό ήρεμες θάλασσες, ευνοϊκούς ανέμους και γλυκό νερό στην πλάση και στο πλάσμα του.

Αναγινώσκεται το ευαγγέλιο και ο Μητροπολίτης ρίχνει τον σταυρό στη θάλασσα, ενώ ψάλλεται το απολυτίκιο «Ἐν Ἰορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε». Δέκα προσκυνητές από το αντίκρυ πλοίο πέφτουν στη θάλασσα, για να πιάσουν τον σταυρό. Όλοι ικανοί κολυμβητές και τον σταυρό τον πιάνει ο Μανώλης Μηνάογλου. Τον παραδίδει στον δεσπότη δεχόμενος τις ευχές του μαζί με την ευλογία της ημέρας. Εν πομπή επιστρέφουμε στον ναό και μπαίνουμε ψάλλοντας  «Ἀντλήσωμεν οὖν ὕδωρ, μετ᾽ εὐφροσύνης ἀδελφοί· ἡ γὰρ χάρις τοῦ Πνεύματος, τοῖς πιστῶς ἀντλοῦσιν, ἀοράτως ἐπιδίδοται», δοξάζοντας τον φανερωμένο Θεό μας. Στην αίθουσα που παρατίθεται δεξίωση ακούγονται τα κάλαντα των Θεοφανείων και ο Μητροπολίτης σε μια καθηλωτική ομιλία υπογραμμίζει ότι, ενώ σε κάθε εποχή υπάρχει η εντύπωση ότι «τελειώνουμε και φεύγουμε», τελικά αυτό παραμένει απλά εντύπωση. Η πραγματικότητα αντίθετα έρχεται να δείξει ότι «ἰδού, ζῶμεν»!

Την επομένη, Πέμπτη 7 Ιανουαρίου, ημέρα που η Εκκλησία εορτάζει τη Σύναξη του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, πανηγυρίζει ο Ιερός ναός της Αντιγόνης. Η Θεία Λειτουργία που κλείνει το άγιο δωδεκαήμερο ολοκληρώνεται με μια δεξίωση στην οποία ο Μητροπολίτης μας εύχεται του χρόνου να είμαστε ανοιχτοί στους γύρω μας, να φανερώσουμε τα πρόσωπά μας και τα χαμόγελά μας και να ανταμώνουμε δίχως φόβο και επιφύλαξη. Να μπορούμε να μιλήσουμε και να πούμε λόγια απλά και ζεστά. Να ζήσουμε το δωδεκαήμερο με πλήρη συνείδηση ότι το πολυτιμότερο δώρο των ημερών είναι και το πιο απλό· η ανθρώπινη παρουσία.  Και να συναντηθούμε πάλι στις όμορφες εκκλησιές των Πριγκηποννήσων που μοσχοβολούν λιβάνι και ανθρώπινη, χριστιανική αγάπη.
 

 

 

Εν μέσω πλήθους πιστών εορτάσθη στην Πρίγκηπο η Μεγάλη εορτή των Θεοφανείων, καθ’ήν ο Σεβ. Ποιμενάρχης ημών Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος, ..... 


 
..... μετά την υπ’ αυτού τελεσθείσαν Θείαν Λειτουργίαν και την Ι. Ακολουθίαν του Μ. Αγιασμού, μετέβη εν πομπή μετά του Ιερατείου και των πιστών εις την προβλήταν του Δημαρχείου της νησου και ηγίασε τα ύδατα της ιστορικής Προποντίδος δια της καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού, .....

..... δεχθείς τας θερμάς ευχάς, επί τη εορτή, του παρισταμένου Δημάρχου
των νήσων κ. Erdem Gül.

 

Τον Τίμιον Σταυρόν ησπάσθησαν από τας χείρας του το πρώτον ανασύραντος Αυτόν κ. Εμμανουήλ Μηνάογλου, δέκα ευλαβείς νέοι, δεχθέντες εν συνεχεία την ευλογίαν και τα συγχαρητήρια του ιερουργήσαντος Ποιμενάρχου.

 
Ο συμπροσευχηθείς κατά την σημερινήν εορτήν των Θεοφανείων
εν Πριγκήπω κ. Κωνσταντίνος Τζιβανίδης, καλλιτέχνης φωτογράφος
εξ Αθηνών, .....


 
..... συνοδεύσας κατά την προσκυνηματικήν παρουσίαν εις την Πόλιν
μας τον Οσιολ.Αγιορείτην Ιερομόναχον π.Επιφάνιον Παντοκρατορινόν,
εκάλυψεν ευγενώς την εορτήν φωτογραφικώς.
 


Εκφράζονται εις αυτόν θερμαί ευχαριστίαι.


 




 

 

 

 
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
 

 

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος,
προεξήρχε σήμερα, Τρίτη, 5 Ιανουαρίου του αρξαμένου νέου έτους 2021, .....


 
... των Ι. Ακολουθιών του Μ. Εσπερινού, της Θ. Λειτουργίας του
Μ. Βασιλείου και του Μ. Αγιασμού της παραμονής των Θεοφανείων, 
εν τω Κοινοτικώ Ι. Ναώ του Αγίου Νικολάου της νήσου Χάλκης.

Εν δε τω τέλει της Θ.Λειτουργίας ετέλεσε τρισάγιον, υπέρ αναπαύσεως
της μακαρίας ψυχής του πολιού τελευταίου Σχολάρχου της εν αυτή Ι.
Θεολογικής Σχολής της Μητρός Εκκλησίας, αοιδίμου Μητροπολίτου Σταυρουπόλεως κυρού Μαξίμου, με την οποίαν Σχολήν και ερατεινήν
νήσον συνεδέθη η σεπτή παρουσία Του επί μίαν πεντηκονταετίαν.
 
 

ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
 

 
 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ