ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  ΧΑΡΙΣΙΑΔΗΣ

ὁ  ἀπὸ  Ἀπολλωνιάδος,  26 Μαρτίου 1974 

Ὁ Κωνσταντῖνος Χαρισιάδης ἐγεννήθη τὴν 23ην Ἰουλίου 1929 εἰς τὴν Χαλκηδόνα ἀπὸ γονεῖς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ τὴν Ἀναστασίαν, τὸ γένος Δουκόγλου.

Μετὰ τὴν ἀποφοίτησίν του ἀπὸ τὴν ἑξατάξιον κοινοτικὴν σχολὴν Χαλκηδόνος (1935-1941) καὶ τριετὴ φοίτησιν εἰς τὸ ἡμιγυμνάσιον τῆς μεγάλης τοῦ γένους σχολῆς (1941-1944), εἰσῆλθεν εἰς τὴν ἱερὰν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης (1944-1950), ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀπεφοίτησεν ἀριστοῦχος τὸ 1950, ὑποβαλὼν τὴν ἐναίσιμον ἐπὶ πτυχίῳ διατριβὴν �Περὶ τῆς Διδαχῆς τῶν ΙΒ´ Ἀποστόλων�.

Τὴν 17ην Δεκεμβρίου 1950 ἐχειροτονήθη ὑπὸ τοῦ Δέρκων Ἰακώβου διάκονος εἰς τὸν ἱερὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μακροχωρίου, διορισθεὶς κατ᾽ ἀρχὰς εἰς τὴν ἰδίαν κοινότητα (μέχρις Ἰουνίου 1952) τῆς ἐπαρχίας Δέρκων, κατόπιν δὲ ἀρχιδιάκονος αὐτῆς μέχρι τοῦ τέλους 1953.

Ἀπὸ τοῦ Νοεμβρίου 1953 μέχρις Ἀπριλίου 1955 ὑπηρέτησεν ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικὸς εἰς τὸν τουρκικὸν στρατόν. Κατόπιν ἐπὶ ἕν ἔτος, Μάϊος 1955 - Μαρτίου 1956, εἰργάσθη εἰς τὴν πνευματικὴν διακονίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Τὸν Μάρτιον 1956 διωρίσθη ἐπιμελητὴς τῆς ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, χειροτονηθεὶς εἰς πρεσβύτερον καὶ προχειρισθεὶς εἰς ἀρχιμανδρίτην εἰς τὸν ἱερὸν ναὸν τῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης ὑπὸ τοῦ Ἰκονίου Ἰακώβου τὴν 22αν Ἀπριλίου 1956. Κατὰ Ὀκτώβριον 1958 διωρίσθη γραμματεὺς τῆς σχολῆς (- Σεπτεμβρίου 1962).

Τὸν Σεπτέμβριον 1962 (- Ὀκτωβρίου 1966) ἐστάλη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν Γαλλίαν δι᾽ ἀνωτέρας σπουδάς, μὲ εἰδίκευσιν εἰς τὸν πρακτικὸν κλάδον τῆς Θεολογίας (Παρίσιοι, Γαλλία, καθολικὸν ἰνστιτοῦτον, Σορβόνη). Ἡτοίμαζε διδακτορικὴν διατριβὴν μὲ θέμα: �Αἱ Κατηχητικαὶ Ὁμιλίαι τοῦ Θεοδώρου Μοψουεστίας�.

Τὴν 15ην Νοεμβρίου 1966 διωρίσθη ὑπὸ τῆς ἱερᾶς συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καθηγητὴς τῆς ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ὅπου ἀνέλαβε τὴν διδασκαλίαν ἀπὸ τῆς 15ης Δεκεμβρίου 1966 τῶν μαθημάτων τοῦ κλάδου του, κατήρτισε σημειώσεις τῶν ὑπ᾽ αὐτοῦ διδασκομένων μαθημάτων καὶ ἐξέδωκε διάφορα δημοσιεύματα. Γνωρίζει τὰς γλώσσας ἀγγλικήν, γαλλικήν, ἑλληνικὴν καὶ τουρκικήν.

Ἐξελέγη τὴν 11ην Ἰανουαρίου 1972 ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδος, καὶ βοηθὸς ἐπίσκοπος τῆς ἱερᾶς ἀρχιεπισκοπῆς ΚΠόλεως. Ἡ δὲ χειροτονία του ἐτελέσθη εἰς τὸν πάνσεπτον ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τὴν Κυριακὴν 16ην Ἰανουαρίου 1972, προεξάρχοντος τοῦ Χαλκηδόνος Μελίτωνος καὶ συλλειτουργούντων τῶν μητροπολιτῶν Λαοδικείας Μαξίμου, Ῥοδοπόλεως Ἱερωνύμου, Εἰρηνουπόλεως (Πριγκηποννήσων) Συμεὼν καὶ Κολωνείας Γαβριήλ. Κατὰ Μάρτιον (- Ἰουλίου) 1972 ἀνετέθη εἰς αὐτὸν ἡ ἀρχιερατικὴ προϊσταμενία τῆς κοινότητος Ταταούλων (καὶ Περιχώρων) τῆς ἱερᾶς ἀρχιεπισκοπῆς ΚΠόλεως.

Ἀνέγνωσε τὸν προσαγορευτήριον λόγον εἰς τὸν νεοεκλεγέντα πατριάρχην ΚΠόλεως Δημήτριον κατὰ τὴν τελετὴν τῆς ἐνθρονίσεώς του τὴν Τρίτην 18 Ἰουλίου 1972. Τὴν 29ην Ἰουλίου 1972 (- 25 Μαρτίου 1974) ὁ νέος πατριάρχης Δημήτριος ἀνέθεσεν εἰς αὐτὸν τὴν τοποτηρητείαν τῆς μεγάλης πρωτοσυγκελλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.

Μετετέθη τὴν 26ην Μαρτίου 1974 (- 15 Μαρτίου 1977) εἰς τὴν ἱερὰν μητρόπολιν Πριγκηποννήσων. τὴν δὲ Τρίτην 15ην Μαρτίου 1977 εἰς τὴν ἱερὰν μητρόπολιν Δέρκων. Ἡ μητρόπολις Δέρκων τὴν ἰδίαν ἡμέραν ἔπαυσε νὰ θεωρῆται, διὰ συνοδικῆς ἀποφάσεως, γεροντικὴ μητρόπολις. Ὁ Δέρκων Κωνσταντῖνος εἶναι μέλος τῆς ἱερᾶς συνόδου καὶ μέλος / πρόεδρος συνοδικῶν ἐπιτροπῶν.

Μετέσχεν εἰς πατριαρχικὰς ἀντιπροσωπείας ἢ ἐξαρχίας εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος (1979), εἰς Κρήτην (1983), εἰς Γαλλίαν (1984), εἰς Ἀμερικὴν (1985). Ἧτο μέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ πατριάρχου Δημητρίου εἰς δύο ταξίδια του τὸ 1987,

α´) εἰς Ἀλεξάνδρειαν / Ἱεροσόλυμα / Μονὴν Σινᾶ, 22 Μαΐου - 2 Ἰουνίου 1987, καὶ

β´) Ἑλλάδα / Πολωνίαν, 13-22 Νοεμβρίου 1987.

Ὑπῆρξε τακτικὸς ὁμιλητὴς εἴτε καὶ παρέστη μόνον εἰς τὰ ἐτήσια λειτουργικὰ συνέδρια τοῦ Ὀρθ. Θεολ. Ἰνστ. Παρισίων �Ὁ Ἅγιος Σέργιος� (1982 καὶ ἑξῆς). Λειτουργεῖ καὶ κηρύσσει τακτικά.

Ἐπιμέλειαν ἐπέδειξε διὰ τὴν συντήρησιν καὶ τὴν ἀνιστόρησιν τῶν καταλοίπων τοῦ κατεδαφισθέντος ἱεροῦ μητροπολιτικοῦ ναοϋ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Θεραπείων, διαφυλάξας αὐτὰ καταλλήλως εἰς τὸν ἀνακαινισθέντα γυναικωνίτην τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Θεραπείων. Ἐκεῖ διεῤῥυθμίσθη εἰς ἰδιαίτερον χῶρον τὸ ἐπίσημον γραφεῖον τῆς μητροπόλεως Δέρκων.

Ἑώρτασε τὰς ἐπετείους ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῶν ἱερῶν κοινοτικῶν ναῶν, τῶν καὶ εὐτρεπισθέντων, 150ετίας τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Βουγιοὺκ Δερὲ (Βαθυρρϋακος, 1831-1981), τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μακροχωρίου (150ετία, 1832-1982) καὶ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν Γενεθλίων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Γενῆ Μαχαλὲ Ἄνω Βοσπόρου (150ετία, 1833-1983).

Συνέγραψε   κείμενα   διδακτικά,   λόγους,   κηρύγματα,   διαλέξεις, ἄρθρα, μελέτας τοῦ κλάδου του.

ΧΑΡΙΣΙΑΔΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (ΔΕΡΚΩΝ), Πατριαρχικὴ Ἀποστολὴ εἰς Κοτζάγκιολ καὶ Σμύρνην,
Λόγος κατὰ τὴν Ἑορτὴν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἐν τῷ Πανσέπτῳ
Πατριαρχικῷ Ναῷ, (1968).
Σημειώσεις Κατηχητικῆς, Χάλκη, 1968.
Συμπληρωματικαὶ Σημειώσεις Ἱστορίας  τῶν  Θρησκευμάτων, Χάλκη.
Σημειώσεις Ποιμαντικῆς, Χάλκη, 1970.
Λόγος Προσαγορεντήριος πρὸς τὴν ΑΘΠ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Δημητριον Α´, Στάχυς, Ἰούλιος 1972.
Βασιλείου Θ. Σταυρίδου, Οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι, 1860 - Σήμερον, 1 (1977) 649-652.
Ἐπὶ τῇ Ἁγίᾳ καὶ Μεγάλη Παρασκευῇ, Στάχυς, Ἰούλιος 1971 - Ἰούνιος 1974, ἀρ. 28-39, σ. 161-165. Λόγος.
Πνευματικὴ Διακονία, ἐν Ἰωάννου Ἀναστασίου, ἐκδ., Ἀθηναγόρας Α´, Ἰωάννινα, 1975, σ. 181-188.
Ἡ Ἐκκλησία Ἐνώπιον τῶν Συγχρόνων Καιρῶν, Ὁμιλία.
Ὁποῖον Δέον νὰ εἶναι Σήμερον τὸ Κήρυγμα Ἡμῶν, Λόγος.
Ἐπὶ τῇ Ἑορτῇ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Λόγος. Στάχυς, Ἰούλιος 1974 - Ἰούνιος 1977,
Ἐνθρονιστήριος Λόγος (Δέρκων), Στάχυς, Ἰούλιος 1974 - Ἰούνιος 1977, Εκκλησία Ἐκτὸς τῆς Ἀπομονώσεως, Ὁμιλία. (1978)
Ὁ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, Λόγος. 1981
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι καὶ ἡ Β´ Οἰκουμενικὴ Συνοδός,
Πρὸς μίαν Ποιμαντικὴν τοῦ Περιβάλλοντος, Λόγος. 1983
Ἡ Κατήχησις κατὰ τὴν Ἐποχήν τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Μνήμη Συνόδου Β´Οικουμενικής (ΚΠολις,   381),  Οἰκουμενικὸν  Πατριαρχεῖον  -  Πατριαρχικῶν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, 1983,
Προς μίαν ζῶσαν Ποιμαντικήν, ἐν Βασιλείου Ν. Ἀναγνωστοπούλου,    Μνήμη  Μητρ.  Ἰκονίου  Ἰακώβου,  1984
Το μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας. Λόγος. 1985
Ἡ ἀναγνώρισις Ἁγίων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, (1987)
Ὀρθοδοξία καὶ Εἰκονομαχία, Λόγος, 

Ἀπὸ τοῦ 1990 καὶ ἑξῆς.

Ὑπῆρξε  μέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ  νέου  πατριάρχου  ΚΠόλεως Βαρθολομαίου (1991 -) εἰς διάφορα ταξίδια αὐτοῦ:
Εἰς τὰς Βρυξέλλας, 12 Μαΐου 1992
Εἰς τὴν Σουηδίαν (20-24 Αὐγούστου 1993)
Εἰς τὴν Φιλανδίαν (24-31 Αὐγούστου)
Εἰς τὴν Γαλλίαν καὶ τὴν Κρήτην, Νοέμβριος 1995
Εἰς τὴν Ἄπω Ἀνατολήν, τὴν Αὐστραλίαν καὶ τὴν Νέαν Ζηλανδίαν, 3-28 Νοεμβρίου 1996
Εἰς τὴν Βενετίαν, 12-15 Νοεμβρίου 1998
Εἰς Χαρρᾶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, 13 Ἀπριλίου 2000, καὶ εἰς ἄλλα.

Ἑώρτασε σημαντικὰς ἐπετείους ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴν αὐτοῦ ζωήν.

40 ἔτη ἀπὸ τῆς εἰσόδου του εἰς τὸν ἱερὸν κλῆρον (1950-1990).
Χειροτονία του εἰς διάκονον, ἱερὸς ναὸς τοῦ ἁγίου Γεωργίου, Μακροχώριον, 17 Δεκεμβρίου 1950. Τελεῖ τὴν θείαν λειτουργίαν εἰς τὸν ἴδιον ναὸν τὴν Κυριακὴν 23 Δεκεμβρίου 1990.
25ετία τῆς ἀρχιερατείας του (1972-1997). Λειτουργεῖ εἰς τὸν ἱερὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, Κυριακὴ 12 Ἰανουαρίου 1977.
50 χρόνια ἀπὸ τῆς εἰσόδου του εἰς τὸν ἱερὸν κλῆρον, 17 Δεκεμβρίου 1950. Λειτουργεῖ τις τὸ Μακρυχώριον τῆς ἰδίαν ἡμέραν τοῦ ἔτους 2000.
Ἐπετειακοὶ ἑορτασμοὶ ἱερῶν ναῶν τῆς ἐπαρχίας του.
Κυριακὴ 8 Ὀκτωβρίου 1995. 150 ἔτη ἀπὸ τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Προΐσταται ὁ ΚΠόλεως Βαρθολομαῖος.

Ὁ Δέρκων Κωνσταντῖνος ἐνδιεφέρθη διὰ τὴν ἐκ βάθρων ἀνακαίνισιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μακροχωρίου (Δεκέμβριος 1998) καὶ διὰ τὴν ριζικὴν ἀνακαίνισιν τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγιου Στεφάνου καὶ τῆς εἰς τὸ ἴδιον χωρίον Κοινοτικῆς Σχολῆς, ἀμφοτέρων πληγέντων ἐκ τοῦ καταστροφικοῦ σεισμοῦ τῆς 12ης Αὐγούστου 1999.